در ایران برای شش دهه است که همچنان ادراکی بیمارگونه و شبه‌کمونیستی از اقتصاد در بسیاری از بروکرات‌ها جاری است و دولت و نهادهای وابسته‌ی به آن در قالب شرکتی بسیار بزرگ، بر بازار چیرگی و سیطره یافته و با رفتارهای کارتلی با بخش خصوصی و شهروندان بازی می‌کنند. در این شیوه‌ی هماهنگی، دولت بزرگ‌ترین نقش‌آفرین بازار است که هیچ‌وقت ورشکست نمی‌شود و رفته‌رفته خود تبدیل به عامل تزریق مداوم فساد به رگ‌های جامعه می‌شود.

دو ویژگی در نهاد بازار در ایران قدیم، ضامن راست‌کرداری بوده‌است. اول اینکه بازارها بر اساس ساختاری سندیکایی-پیشکسوتی شکل می‌گرفتند و دوم هم اینکه بازار دارای خاصیت خودتنظیم‌گری بر مبنای قواعد اخلاقی-دینی بوده‌است. اما به مرور ایجاد درآمدهای نفتی سبب شد که دولت در ایران نیاز خود به بازار را از دست بدهد و امروز در اقتصاد شبه‌کمونیستی ایران دولت به مانند شرکتی بسیار بزرگ بر بازار چیرگی و سیطره یافته و عملا با بازار به میل خود بازی می‌کند که نمود این امر را می‌توان در کسری‌های بودجه و تورم فزاینده تک‌تک این سال‌ها مشاهده کرد. پیام عادت دولت به جامعه در خلق تورم یک چیز بیشتر نیست: آن هم اینکه موتور تزریق فساد به جامعه توسط دولت با قدرت به کار خود ادامه خواهد داد.

در یک محیط کسب‌وکار فسادآلود، خالی از اعتماد و مملو از رقابت غیرمنصفانه، ریسک بالا رفته و این سبب بالا رفتن هزینه‌های کسب‌وکار می‌گردد. پس فساد، فارغ از شرارت‌های آن از نظر معنوی، دقیقا از جنس هزینه برای بنگاه است و سود تمام کسب‌وکارها را کاهش می‌دهد. از این منظر، تن دادن به فساد توسط یک بنگاه برای منافع کوتاه‌مدت و زودگذر، دقیقا برابر با زیان کل جامعه است.